— Dobranoc, Velde — odparł lord Eustace. — Mam nadzieję, że w wieży jest ci wygodnie — powiedział książę. — Sam kiedyś tam sypiałem. Z żadnego pokoju w zamku nie roztacza się ładniejszy widok. — Twoja gościnność wprost nie ma granic, Velde — odparł lord Eustace. — Jedyne, co mi przeszkadza, to fakt, że choć czuję się panem świata, czasem dokucza mi samotność. Książę roześmiał się. — To, o czym mówisz, to jedyny luksus, którego nie mogę ci zapewnić! Obaj roześmiali się i odeszli. I choć Tempera słyszała w oddali ich głosy, nie mogła rozróżnić słów. Teraz zastanawiała się, czy to z powodu samotności lord Eustace nie mógł zasnąć. W każdym razie zszedł na dół zadziwiająco wcześnie i tylko dzięki wyjątkowo łaskawemu dla Tempery losowi nie zauważył, że i ona tam była. To jeszcze jeden mężczyzna, którego muszę unikać — powiedziała do siebie. Potem położyła się do łóżka i doczekała rana znów nie mogąc zasnąć. 98 Przez cały ranek zastanawiała się, kiedy będzie miała sposobność zanieść obraz do pokoju księcia. Jeśli pułkownik Anstruther zobaczy płótno, będzie się dopytywał, skąd się tam wzięło. Tymczasem myśl, iż ktoś może się dowiedzieć, że Tempera maluje albore obiecała księciu obraz, napawała ją przerażeniem. Potem jednak doszła do przekonania, że książę domyśliłby się jej obaw i na pewno nie powiedziałby ojej zdolnościach ani pułkownikowi, ani tym bardziej swoim gościom. Właściwie chociaż nie miała wystarczających powodów, by tak sądzić, czuła, że książę rozumie i szanuje jej uczucia. Tego ranka czekało ją wiele pracy. U jednej sukni lady Rothley odpruł się rąbek, a na przodzie innej — jednej z najdroższych i najstrojniejszvch kreacji od Lucille — pojawiła się tłusta plama. Tempera musiała usunąć ją bardzo delikatnie, nie niszcząc koloru tkaniny. Zabrało jej to sporo czasu. Przez cały ranek lady Rothley była senna i rozdrażniona. Należała do osób dość leniwych i ospałych. Nie zażywała ruchu, chyba że na sali balowej albo podczas spokojnych spacerów po murawie ogrodu. Nie była też przyzwyczajona do życia towarzyskiego późną nocą, co na południu Francji było normalne. — Przypuszczam, Tempero, że nie byłabyś zadowolona, gdybym została dziś w łóżku — zasugerowała, zjadłszy śniadanie. Tempera spojrzała na nią przerażona. — Jak możesz myśleć o czymś takim, belle-mère? Wiesz, że każda godzina, każda minuta jest dla nas cenna. Poza tym słyszałam, że dziś w południe też ma się odbyć przyjęcie.