Niestety, nie wzięła nic zapasowego dla siebie. I właśnie kiedy już kończyła, mała zdecydowała, że raz to za mało, i rzygnęła wprost na bluzkę i żakiet matki. Kate stanęła przed dylematem. Mogła jechać na spotkanie ,,ozdobiona’’ dziecięcymi wymiotami albo wracać. Wybrała to drugie. Powrót zajął trochę czasu. Kiedy znalazła się w sypialni, położyła Emmę na łóżku. Dziecko uśmiechnęło się i zaczęło machać rączkami i nóżkami. – No tak, teraz jesteś zadowolona. Emma zaśmiała się w charakterystyczny dla siebie sposób. Tak jakby dostała nagłej czkawki. Kate nie mogła się powstrzymać, by jej nie zawtórować. – Dobrze, przynajmniej zdążymy na podpisywanie książek – mruknęła. Zdjęła żakiet i otworzyła drzwi szafy. W lustrze widziała odbicie Emmy. Kiedy sięgnęła po nową bluzkę, coś nagle zwróciło jej uwagę. Odwróciła się, żeby lepiej przyjrzeć się łóżku. Wyglądało tak, jakby ktoś na nim leżał. Nawet poduszki miały dwa wgniecenia. Zmarszczyła brwi. Coś tu się nie zgadzało. Przecież rano posłała łóżko. Ale czy na pewno? Starała się przypomnieć sobie chwile przed wyjazdem. Była tak podniecona perspektywą spotkania z Lukiem i przejęta tym, co mu powie, że niewiele pamiętała. Richarda już nie było. Więc chyba przetrzepała poduszki i pospiesznie narzuciła na łóżko kołdrę. Apotem niemal wybiegła z Emmą, świadoma tego, że i tak się spóźni. Jednak z całą pewnością nie siadała już na pościeli. Ani się na niej nie kładła. Ktoś był w jej domu. Ktoś nieproszony. Pewnie nawet dwie osoby, które położyły się na łóżku, zostawiając odciski swych ciał. Kate zadrżała i zaczęła rozglądać się uważnie po sypialni. Wszystko, poza łóżkiem, wydawało się nietknięte. Potrząsnęła głową, czując się trochę nieswojo. Musiało jej się coś przywidzieć. Czy ktoś przy zdrowych zmysłach włamywałby się do ich domu tylko po to, żeby położyć się na łóżku?! I czy mógłby ulotnić się tak szybko? Przecież nie było jej zaledwie czterdzieści minut! Podeszła do łóżka i wygładziła dłonią kołdrę. Kiedy się wyprostowała, zobaczyła, że spod kapy wystaje coś różowego i lśniącego. To był jeden z jej obitych satyną wieszaków. Wieszała na nich swoją najlepszą bieliznę. Jak się tu znalazł? Podniosła go i podeszła do szafy. Nagle zatrzymała się przerażona i odwróciła w stronę łóżka. Było na tyle wysokie, że mogła się pod nim zmieścić dorosła osoba. Ktoś obcy! Z trudem powstrzymała ochotę, żeby złapać Emmę i uciekać. Z bijącym sercem podeszła do łóżka. Spojrzała jeszcze na małą, która spokojnie leżała, obserwując każdy jej ruch. Tak jakby też podejrzewała, że coś się tu nie zgadza. Kate uniosła kapę i pochyliła się, żeby zajrzeć pod spód. W tym momencie zadzwonił telefon. Krzyknęła i odskoczyła od łóżka. Emma zaczęła płakać. Kate wzięła ją na ręce i przycisnąwszy do piersi, zaczęła uspokajać. Po czwartym dzwonku włączyła się sekretarka. Dzwoniła matka Richarda, a jej głos rozbrzmiewał w całym domu. Kate wciągnęła powietrze, chociaż nawet nie zdawała sobie sprawy, że